Na afloop van dezelfde les afgelopen week in Enschede:
Gevorderde cursist: ‘Zo dat was een stevige les!’
Absolute beginner: ‘Fijn dat je de tijd nam voor mij.’
Hoe dat kan? Dat leg ik zo uit.
De meeste danslessen zijn opgedeeld in niveaus. Er zijn twee veel voorkomende redenen om dat te doen. Om te beginnen kan een hoog niveau betekenen dat de lessen een hoog tempo hebben; in een rap tempo worden bewegingen aan elkaar geknoopt. Als beginner tussen gevorderden zou je je verloren voelen en als gevorderde onder de beginners zou je je vervelen. Dit is bijvoorbeeld vaak het geval bij parendansen zoals salsa.
De andere reden is het automatiseren van ‘de basis’. Neem bijvoorbeeld ballet. Daarbij gaat het er niet zo om waar je voeten je brengen, maar om de algehele lichaamshouding waarmee je een beweging uitvoert. Een beginner zou denken de gevorderden prima bij te kunnen benen, maar een kritische blik in de spiegel zou leren dat het er afgeraffeld uit ziet. De basis wordt door en door getraind bij ballet en dat is nodig in die discipline.
Buikdans is anders. Er is geen hoog tempo voetenwerk nodig om iets moois neer te zetten en de lichaamshouding is niet in betonnen regels gegoten zoals bij ballet. Elke les staan één of twee basisbewegingen centraal. Deze zijn te doen voor beginners en misschien saai voor gevorderden.., als het daar bij zou blijven! Terwijl beginners hun tanden zetten in de basis, krijgen gevorderden extra uitdaging door bijvoorbeeld de vloeiende beweging te combineren met een trilling in hun lijf (‘shimmy’). Dit heet ‘layeren’, oftewel ‘laagjes aanbrengen’. Het is een strategie die ook al langer bekend is in de fitness wereld. Daar is het gebruikelijk om een trainer te horen roepen ‘Wil je meer? Voeg dan [layer] toe!’
Op deze manier komen zowel de gevorderde als de beginner tot hun recht in dezelfde les. Wil je het zelf ervaren? Noteer 4 februari alvast in je agenda. Of proef vast van de sfeer op de dansfeesten van januari!